Baas in eigen brein

Aan deze mevrouw, Indira Gandhi, moest ik denken toen er laatst een column was verschenen van een dame die de speelgroepjes voor hoogbegaafde kinderen maar onzin vond.
Ze had een mening. Over mij. Over de mijnen. 
Ik was furieus.
Ik reageerde. Ik plaatste een cynische post op Facebook. Ik zag anderen nog maar eens uitleggen wat hoogbegaafd zijn precies is en waarom speelgroepjes heel erg nodig zijn en ook daar werd ik woest van.
Deze vorm van die woede was anders - er zat wanhoop bij.
​Waarom?
Want ja, deze vrouw had een mening, en ja, die mag ze ventileren. En hoe erg is het als ik het eens niet met iemand eens ben? Niet zo heel erg. Ik ken naast haar nog veel meer mensen die slechts heel af en toe dingen zeggen waar ik het roerend mee eens ben.

Mijn paniek en woede ging over het dédain waarmee deze vrouw sprak over hoogbegaafden. En hoe serieus hoogbegaafden de dialoog zochten, terwijl zij en haar krant (de Telegraaf) nergens op reageerden. En hoe zoveel mensen hierdoor gekwetst waren, terwijl zij echt iemand is die hier geen verstand van heeft. En ze heeft ook nog eens geen invloed. Zij kan speelmiddagen niet verbieden. Zij zit niet aan tafel bij onderhandelingen over het onderwijs. Zij drukt op een paar social media knopjes en de hele community gaat op tilt. Het is een truc. Een goed geslaagde marketingtruc.

En nog eens iets: als zij de opkomst van de zeer welkome spelmiddagen voor hoogbegaafde kinderen ziet als een fijn onderwerp voor haar column, dan betekent dit dat hoogbegaafden zichtbaar zijn. Ze nemen ruimte in. En dat leidt altijd tot irritatie bij iedereen die doorheeft dat die ruimte niet voor hen is, omdat de eerste gedachte altijd is: als zij ruimte krijgen dan krijg ik minder ruimte.
Je ziet deze gedachtengang ook wel eens bij kinderen die er plots een zusje of broertje bij krijgen. Ze denken dat ze in paniek raken over het verlies aan ruimte, maar wat ze eigenlijk bedoelen is: nu ben ik niet meer de enige die bepaalt wat er gebeurt. Dat dit helemaal niet erg is komt niet bij ze op.

Want toen vrouwen eindelijk niet meer als handelsonbekwaam werden gezien en de eerste stap naar het vrouwenkiesrecht werd gezet, verruimde dat onze visies op democratie, op vrouwen en op mensen in het algemeen.
Toen homoseksuele mensen met elkaar mochten trouwen, verruimde dat onze mogelijkheden om vorm te geven aan liefde. 
Met elke verworvenheid in het kader van emancipatie voor in beginsel één bepaalde groep krijgt iedereen in de samenleving er een batterij aan opties bij. Dat is toch alleen maar fijn?

Omdat ik denk dat hoogbegaafden bezig zijn met steeds meer ruimte in te nemen, zichtbaar te zijn om beter vorm te kunnen geven aan wat hoogbegaafden nodig hebben (adequaat onderwijs, de vrijheid om af te wijken van door de overheid bepaalde leerprocessen, het recht om bij burn-out bijgestaan te worden door een arts met kennis van hoogbegaafdheid - ik noem maar iets) zie ik een parallel met een andere emancipatoire kwestie. Het feminisme.

De quote van Indira Gandhi bovenaan dit blog luidt: "To be liberated, woman must feel free to be herself, not in rivalry to man, but in the context of her own capacity and personality."
Ik ben de laatste tijd begonnen met het veranderen van het onderwerp in dit soort leuzen om erachter te komen of dit misschien een spoor is. Dat de moed van vrouwen om te zijn wie ze zijn in een maatschappij die dat eigenlijk niet toestaat lijkt op de moed die hoogbegaafden moeten ontwikkelen om precies dit te doen:

"To be liberated,
the highly gifted must feel free
to be themselves, not in rivalry to other men,
but in the context of their own capacity and personality."

Deze quote geeft mij lucht. En daardoor de mogelijkheid om vol enthousiasme door te gaan met wat ik doe, 'in the context of my own capacity and personality'.
Met in mijn achterhoofd natuurlijk de aantekening dat tegenwerking in de vorm van stemmingmakerij altijd aanwezig zal zijn. Maar: misschien is het juist een teken dat het goed gaat met die emancipatie van ons. Hoe meer ruimte we innemen, hoe meer opiniemakers zullen roepen dat dit ten koste gaat van de ruimte van anderen. 
Het maakt niet uit. Ze kunnen roepen wat ze willen. Hoogbegaafden zullen vanuit de  hun eigen mogelijkheden en persoonlijkheid steeds zichtbaarder worden, meer invloed krijgen. En daar profiteert iedereen van.