Durven te willen dromen

---

Maak kennis met de Merijnspinfant!
Het is herfst, dus Merijn (3) is tijdelijk hevig geïnteresseerd in spinnen.
Hij is seizoensonafhankelijk fan van olifanten.
Hij trok de olifantenschoenen van zijn vader aan en deed rubberen spinnenstapjes met diens laarzen. Hij was 

• 3 seconden een spin
• 5 seconden een olifant
• een paar minuten een spin ter grootte van een olifant
• daarna even een olifant die een web kon bouwen
• en uiteindelijk een kwartiertje 'gewoon Merijn die een spin is en ook een olifant'.

​

Kijk, dat wens ik dus iedereen toe. Spelend en beschouwend en denkend die reis maken richting iets wondermoois als de Merijnspinfant. Iets met de som der delen. En, nog belangrijker: ik kon aan mijn kind zien en horen hoe hij volledig opging in het spel. Iets waar ik echt moeite voor moet doen kan hij HUP zomaar.
Als ik die onbevangenheid even leg naast mijn worstelingen als ondernemer dan heb ik zeer sterk de indruk dat ik dit bedrijf helemaal niet in mijn eentje moet runnen.
Ik heb de Tinaspinfant nodig. Degene die zoekend en scharrelend en mompelend en roepend haar weg vindt en uiteindelijk blij is met de keus. Die geen keus is maar de som der delen, organisch zo geworden omdat bloemen nu eenmaal naar het licht groeien.

Nu kan ik al best lang heel goed scharrelen, mompelen en roepen (al zeg ik het zelf) maar de waartoe en hoezo-vragen hadden altijd ongeveer tien antwoorden.
En hoewel ik best kon horen dat ik logische dingen zei had ik ook het gevoel dat de lijst te lang was, terwijl er toch iets miste. En dat terwijl de overkant instemmend knikte en dingen zei als 'logisch', 'mooi hoor', en 'hou me op de hoogte'.
​

Ik miste de passie die voorafgaat aan het 'Spinfantisme'. De wens om feiten uit deze wereld te combineren met fantasie, en vinden dat het prima gaat als het flow oplevert. Lol in het maken. De spelersenergie!

Ik ken mijn kind hoop ik goed genoeg om aan te nemen dat ik een heel eind in de richting zit als ik zeg te weten wat zijn levensmotto is:
Elke dag iets nieuws ontdekken.
Het motto van mijn hond: Elke dag met ons allen lol maken.
Het motto van mij: Alle hoogbegaafden succesvol.

There, I said it.

Succesvol.
Als in: levend naar mogelijkheden. Eruit wat erin zit. Je eigen pad volgen.
Ook als dat betekent dat je je een weg moet hakken door een oerwoud.

Ik ken inmiddels best wat hoogbegaafden. De ouders werken zich een slag in de rondte om samen met de school van hun spruit(en) een mooi plan werkelijkheid te laten worden. De volwassenen zeulen het verdriet van vroeger met zich mee en zijn opgelucht gelijkgestemden te ontmoeten. Als de zaken weer een beetje op de rit zijn hoopt iedereen dat het een tijdje rustig blijft - ik snap dat allemaal zo goed, zo is het voor mij ook vaak.
Maar is het genoeg?

Ik wil niet op de millimeter mijn eigen wereld creëren en me harnassen als ik de buitenwereld in moet - maar ik doe het wel.
Ik laat mezelf niet meteen zien en ook niet in zesde instantie - maar ik wil het wel. 
Ik durf soms ook niet hardop te zeggen dat er voor hoogbegaafden nog veel te winnen valt en dat ik daar onderdeel van moet zijn - maar ik wil het wel.

Ja, vind het zelf ook doodeng.
Maar ja. Het is nu eenmaal waarvan mijn motor zachtjes spinnend aan het opwarmen slaat. Ik had dat een tijd geleden ook. Toen moest ik theater gaan studeren. Nooit spijt van gehad.

Klinkt leuk, en nu?

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ben er dus keigoed in om een concept een concept te laten. Klinkt als iets waar je naam mee zou kunnen maken maar het betekent eigenlijk dat ik mijn concept niet wil blootstellen aan de buitenwereld omdat het dan eh... nat kan worden ofzo. Of bekritiseerd. Dat weerhoudt het concept ervan een levend idee te worden en zo sterft het een vroege onzichtbare dood.

Het concept 'succesvol zijn' heeft voor mij op dit moment alles te maken met zichtbaar zijn. Voor een onzichtbaar klein hondje gaat niemand aan de kant.
Nu is er wel een dingetje met zichtbaar zijn - men Kan Wat Gaan Vinden.
Ik heb besloten dat dit beter is dan niet zichtbaar zijn. 

Dus ik schrijf een blog. En ik publiceer daarin mijn droedels.
Want als ik schrijf, zie ik droedelige tekeningetjes in mijn hoofd. Die droedeltjes maakte ik in mijn vroegere baan altijd als ik een vergadering had. Ze gingen altijd over wat ik ècht dacht. 

Omdat ik vind dat ik niet goed kan tekenen, mocht ik deze droedels niet te serieus nemen. Angst om te falen dus. 
Maar ze zijn er. En ik maak ze. En hier zijn ze. Een kijkje in mijn hoofd. 

Kortom:

1. Mijn eerste blog 
   
2. veel te persoonlijk
   
3. en ook nog met droedels.

En jij? Wat ga jij doen? Laat het me weten, ik ben benieuwd!